Sadiaanse dierenvriend

De Partij voor de Dieren heeft schrijver Mohammed Benzakour op haar lijst gezet. Benzakour heeft van het Humanistisch Verbond in 2005 de 'Journalisten Vredesprijs' gekregen en lijkt zich in een geestige column in Trouw te ontpoppen als een niet onoprechte dierenvriend.

De zich graag als de Marokkaanse Reve afficherende Benzakour schreef 7 november jongsleden op de website van Anja Meulenbelt een opmerkelijke column over het huwelijk, waarvan de ironie, of eigenlijk het sarcasme zichzelf in de staart bijt en meer dan dat:

"In Marokko daarentegen begint en eindigt het huwelijkse plezier bij de eerste-3-dagen-ceremonieel. Beide partijen weten dat. Drie dagen goed vreten, lachen, vliesjes doorprikken, beschonken danspartijen en veel geloei. Daarna begint het echte leven en dat leven is stukken onfeestelijker. Ruzies, bedrog, ontrouw en een onstuitbare stroom babypoep en kroostkakofonie. Vooral ‘s nachts. Maar doordat deze noden lang tevoren waren ingecalculeerd kan het huwelijk alleen nog maar meevallen - zelfs als er klappen vallen. Een Arabisch koffiehuisgezegde luidt immers: ‘Geef elk avond je vrouw een lel, als jij niet wilt, wil zij het wel’ - vrij naar rijm. Vrouwen weten dat en zijn daarop berekend. Sterker dus, ze verlangen stiekem naar een dreun op z’n tijd. Ja mensen, hier wordt een publiek geheim onthuld: Marokkaanse vrouwen vinden mannen die niet regelmatig de handjes wapperen waterige weekdiertjes. En wie raakt er nou opgewonden van een waterig weekdiertje? Ik heb weleens beweerd dat markies de Sade in een vorig leven beslist een Marokkaan moet zijn geweest.
Maar in ons moderne Westen heeft de luxe en weelde ons totaal gecorrumpeerd. Alles glimt in het teken van een fictief (huwelijks)geluk. Geweld en pech willen we volledig verbannen. Het huwelijk als Hof van Eden. Maar als dat Hof een nachtmerrie blijkt en de ‘zelfontplooiing’ (wat al die contemporaine vrouwen willen) wat karig uitpakt, ontbinden we terstond het contract."

Uiteraard gefundenes Fressen voor Geenstijl.nl, maar zelfs moslimbemoederaarster Meulenbelt werd het te gortig, ze schrijft: "Grappen over vrouwen een lel verkopen omdat ze dat lekker zouden vinden vind ik ook als grap niet grappig (...). Daar ligt voor mij wel een grens. Je kunt je ook bij ‘humor’ altijd even afvragen ten koste van wie de grap gaat. Ik weet maar al te goed dat mannen opeens hun gevoel voor humor geheel kwijt zijn als de grap eens ten koste van hen gaat."

Door het stukje van Benzakour af te doen als een foute grap, haal je het venijn er echter bekwaam uit. Benzakours minachting van 'al die contemporaine vrouwen' die zichzelf willen ontplooien is onmiskenbaar - en gekleurd door een dubbelzinnige affiniteit met het soort Arabische koffiehuisdenken dat hij ten tonele voert. Die minachting lijkt dieper te zitten dan sarcastische hekel aan een modieuze term als 'zelfontplooiing'. Ook het aanhalen van De Sade is nauwelijks alleen een provocatie. Het masker van de ironie, als dat al is opgezet, verraadt hier een misogyne blik.
Zelfs als Benzakour alleen multiculturele verwarring wilde zaaien: dat is dan wel een onheilspellend soort verwarring.

Als ik een kat was, zou ik de schoot van Benzakour niet opzoeken.