"Ik ben zo naïef geweest te geloven dat mijn loyaliteit boven jouw twijfel was verheven. Nee, tegenwoordig zeg ik alleen nog dat ik Marokkaans ben."Betreft dit een inderdaad naïeve kijk op een gestrande liefdesrelatie? Nee, de "je" in kwestie is "Nederland" en het had maar weinig gescheeld of Ezzeroili had het volk in het majesteitsmeervoud toegesproken. (Dit had haar betoog misschien de humor gegeven die ik nu een beetje mis: "Wij zijn zo naïef geweest te geloven dat onze loyaliteit boven jullie twijfel was verheven, landgenoten! Nee, tegenwoordig zeggen wij alleen nog dat wij Marokkaans zijn." *getimmer aan guillotine op de achtergrond*).
Maar zonder gekheid: iemand die haar getrouwheid aan Nederland pontificaal aan de Marokkaanse palmen hangt, beklaagt zich erover dat "Nederland" haar loyaliteit geen onbetwijfelbaar gegeven achtte. Hmm... Of gaat het om een au fond ironisch afscheid? Maar vanwaar dan de verbeten toon?