Wat is deze blog?

Ik weet niet wat ik wil met deze blog. Mijn verwardheid wordt weerspiegeld door de inhoud tot nu toe. Eigenlijk is de aankoop van een mobiele telefoon met aansluiting op bloggers.com ook de enige concrete aanleiding tot het vullen ervan. Maar iets doen alleen omdat het kan, dat is natuurlijk wezenloos.

Wil ik beter leren schrijven door middel van dit verborgen podiumpje? Het volgen van een workshop, zoals een goede vriendin momenteel doet, is dan een van verschillende verstandiger manieren om daaraan te werken. Een blog met een dergelijk oogmerk zit vol voetangels en klemmen, zoals daar zijn:
- de vorm wekt een narcistische illusie van 'gepubliceerd zijn', terwijl je juist zegt te oefenen; wat contraproductief werkt (ik merk al dat ik veel te veel zit te mieren aan formuleringen, die daardoor lang niet altijd beter worden);
- lezers kunnen wel commentaar posten, maar dat is een halfslachtige en inefficiënte manier om je bloot te stellen aan kritiek;
- het zou kunnen dat niet een spontaan, 'authentiek' motief achter de blog zit, maar onbewuste naijver ten overstaan van de vriendin.

Wil ik, bewust of onbewust, een digitaal monumentje voor mezelf oprichten, ben ik zelf in het diepst van mijn gedachten eigenlijk een 'groot man', die ik hieronder necrofiel noem? Of is het gewoon uit zelfmedelijden en sentimentaliteit over mijn hachelijke gezondheid, dat ik de paar vrienden die ik heb een duurzame herinnering aan mijn persoon wil nalaten?

Ben ik misschien, nog banaler, aangestoken door de epidemische blogdrang van deze tijd, hetzij van het type 'miskend denker' of 'onontdekt fotograaf', hetzij van de categorie 'klets en kiek digitaal gewoon door'? Wat betreft dat eerste type: men heeft ten aanzien van het massale bloggen het woord van Warhol, over die vijftien minuten roem voor iedereen, terecht al ironisch geparafraseerd met: "Today, everybody is famous to 15 others". En zelfs dat niet, kan je daar nog aan toevoegen. Ook een boezemvriend of levenspartner heeft echt geen trek in een oeverloze, narcistische manifestatie.

Is de blog bedoeld als dagboek? Maar de vorm maakt dat dan toch een exhibitionistische aangelegenheid?

Zit erachter, dat ik de ene vriend(in) een bijna directe blik wil laten werpen op hoe ik me opstel en me uitlaat tegenover de andere vriend(in)? Om zodoende zelf misschien te ontdekken dat de verschillende vriendschapsuniversumpjes op een merkwaardige, zo niet ietwat schielijke manier van elkaar verschillen? Maar waarom zou ik dat willen weten en vooral: aan het licht willen laten komen?
Of koester ik een of andere fantasie over het ontstaan van een 'community' van vrienden die via mijn blog min of meer aan elkaar worden geïntroduceerd? Maar wat voor gemeenschappelijkheid zou dat dan moeten zijn, welke vorm zou zij kunnen krijgen, wat zou het kunnen opleveren?

Moet de blog fungeren als Freudiaanse divan, met het virtuele meelezen door vrienden - of ze het 'in real time' werkelijk doen is niet eens noodzakelijk, alleen de mogelijkheid is al voldoende, ongeveer zoals een streng gelovige voelt dat God over zijn schouder meekijkt naar het Hem goeddunkt - als analytische katalysator? Maar raak ik dan niet nog meer verstrikt in overdrachten en gefantaseerde tegenoverdrachten dan in een normale therapeutische relatie? Kan ik dan niet beter mensen (mogelijk onder mijn vrienden) zoeken die met me willen 'co-councelen' op een systematische en evenwichtige manier?

Enfin, tobben over de raison d'être van iets alledaags als een blog, dat is op zichzelf misschien meteen een veeg teken, los van de vragen en de antwoorden dienaangaande. Waarom niet gewoon dit: een blog is een technisch makkelijke en snelle manier om een paar vrienden of bekenden even iets te laten zien of te laten lezen? Maar wat is dan het verschil met mailen naar de betreffenden? Die hele blog is dan toch slechts een overbodig, op een loze manier semi-publiek, verlengstuk van de outbox van je mailprogramma?

Bloggen is welbeschouwd ook niks nieuws - alleen een meer geavanceerde methode - onder de zon sinds het internet eind jaren tachtig begon met eigen homepages ('huizen' geheten in dds.nl). Ook dat was een paar jaar een hype.

Alles afwegende is een blog wellicht óf een nogal overbodige extensie van e-mail; óf een of andere vorm van exhibitionisme en narcisme, ijdelheid dus (eventueel het gevoel je vrienden iets speciaals na te laten); óf een instrument voor iets dat ik hierboven nog niet als mogelijkheid heb genoemd en waarvan de blog van Marianne van den Boomen, die een proefschrift aan het schrijven is over internetmetaforen (en die mij ooit geholpen heeft op webmastergebied), een voorbeeld is: het uitwisselen van gedachten, weetjes, tips et cetera met professionals op je vakgebied of met geestverwanten inzake je hobby of activisme.
Maar... zo te zien heeft Marianne in 2005 een enthousiaste start gemaakt en is dit jaar de klad er een beetje in gekomen.

Is dan mijn voorlopige conclusie, dat deze blog maar beter kan worden gestaakt? Ja… best mogelijk. Tenzij de drijfveer een ongearticuleerd 'ik vind het nou eenmaal leuk of lekker' is; maar met onduidelijke aandriften is het zoals bekend oppassen geblazen, zowel voor je eigen welzijn als dat van anderen.