Door Wouter van Noort, NRC, 23 oktober 2017
China bouwt aan een staatssurveillancemachine zonder weerga. Met kunstmatige intelligentie, data-analyse, stem- en gezichtsherkenning legt het land databanken aan om gedrag van burgers digitaal te beoordelen en houdt het communicatie op almaar indringender manieren in de gaten. Mensenrechtenorganisaties zijn kritisch.
[...] Sesame Credits [...] [is]
een project om Chinese burgers massaal te voorzien van een score op
basis van onder meer aankoopgedrag en economische activiteit. [...] deelname
[is] nog vrijwillig, maar in 2020 wordt dat waarschijnlijk verplicht. Er zijn
plannen om de score te laten meewegen in de beslissing of iemand recht
heeft op sociale huisvesting of uitkeringen.
Latere aanvulling: Sesame Credits is nu nog alleen een commercieel bonuspuntensysteem.
23 oktober 2017
16 september 2017
Erkenbrand begraven
"Witte genocide", "volksvervanging" en "homeopathische verdunning" zijn extreemrechtse memen. Weg ermee.
Er is al het nodige geschreven en getweet over Erkenbrand, sinds de journalist en activist Wierd Duk deze extreemrechtse splintergroep, opgericht in 2016, voor het AD portretteerde als de Nederlandse "alt-right". Duk noteert dat de leden "hopen op een ecologisch zuiver Nederland, dat etnisch homogeen (blank) is"; dat de groep exclusief blank is; en dat een van hen "racist" als een geuzennaam beschouwt. Ook vermeldt Duk dat men affiniteit heeft met een van de bedenkers van de term "alt-right", de Amerikaan Richard Spencer, "die een nazi wordt genoemd", en met Julius Evola, "wiens ideeën het Italiaanse fascisme beïnvloedden". Maar de lezer krijgt niets mee over de Jodenhaat die Erkenbrand karakteriseert. De afstand die het gezelschap zegt te nemen van het nationaalsocialisme wordt niet in twijfel getrokken. Wel gebruikt Duk positieve of neutrale (zelf)omschrijvingen van de club, zoals "studiegenootschap", "moderne nationalisten" en "tijdens druk bezochte praat- en studiebijeenkomsten filosoferen de leden over een toekomst waarin cultuur belangrijker is dan economie en waarin spiritualiteit het wint van materialisme."
Erkenbrand stelt op Facebook, Twitter en YouTube niks voor (circa 500 volgers). Alleen wat extreemrechtse randfiguren reageren instemmend op de postings en zelfs uit die hoek is er weinig aanspraak. De "boswandelingen" trekken waarschijnlijk ook maar een handjevol onbegrepenen en de podcasts halen vaak de 1000 hits niet eens. September vorig jaar kregen ze een zaaltje aardig gevuld voor een "conferentie", echter vermoedelijk grotendeels met oudgedienden en wat jonge aanwas uit de hoek van oud-bruine clubs als Voorpost, NVU en dergelijke. Waarom dan toch deze blog?
Er is al het nodige geschreven en getweet over Erkenbrand, sinds de journalist en activist Wierd Duk deze extreemrechtse splintergroep, opgericht in 2016, voor het AD portretteerde als de Nederlandse "alt-right". Duk noteert dat de leden "hopen op een ecologisch zuiver Nederland, dat etnisch homogeen (blank) is"; dat de groep exclusief blank is; en dat een van hen "racist" als een geuzennaam beschouwt. Ook vermeldt Duk dat men affiniteit heeft met een van de bedenkers van de term "alt-right", de Amerikaan Richard Spencer, "die een nazi wordt genoemd", en met Julius Evola, "wiens ideeën het Italiaanse fascisme beïnvloedden". Maar de lezer krijgt niets mee over de Jodenhaat die Erkenbrand karakteriseert. De afstand die het gezelschap zegt te nemen van het nationaalsocialisme wordt niet in twijfel getrokken. Wel gebruikt Duk positieve of neutrale (zelf)omschrijvingen van de club, zoals "studiegenootschap", "moderne nationalisten" en "tijdens druk bezochte praat- en studiebijeenkomsten filosoferen de leden over een toekomst waarin cultuur belangrijker is dan economie en waarin spiritualiteit het wint van materialisme."
Erkenbrand stelt op Facebook, Twitter en YouTube niks voor (circa 500 volgers). Alleen wat extreemrechtse randfiguren reageren instemmend op de postings en zelfs uit die hoek is er weinig aanspraak. De "boswandelingen" trekken waarschijnlijk ook maar een handjevol onbegrepenen en de podcasts halen vaak de 1000 hits niet eens. September vorig jaar kregen ze een zaaltje aardig gevuld voor een "conferentie", echter vermoedelijk grotendeels met oudgedienden en wat jonge aanwas uit de hoek van oud-bruine clubs als Voorpost, NVU en dergelijke. Waarom dan toch deze blog?
10 januari 2017
Cultuur als bedding voor diversiteit
Een antwoord op Onbehagen van Bas Heijne
Inhoud
Inleiding
Heijne
Freud
Populisme
Diversiteit
Economie en ecologie
Wetenschap, technologie en mensbeeld
Militarisme en terrorisme
Voorbij Freud
Appendices
Noten
Inleiding ▲
De filosofen Frank Meester en Coen Simon vroegen auteur, opiniemaker en latere winnaar van de P. C. Hooft-prijs Bas Heijne "onze beschaving op de sofa te [...] leggen". Het idee was dit te ondernemen met Freuds beroemde verhandeling Das Unbehagen in der Kultur (1930) in het achterhoofd, "om zo een nieuw licht te werpen op de economie van de lust". Ook met een knipoog natuurlijk een onmogelijke opdracht, zeker in het bestek van een essay. Het getuigt dus van lef de handschoen op te pakken en een 'mislukking' leek gegarandeerd. Het was de kunst een inspirerende mislukking uit de pen te krijgen. Dat heeft Heijne met verve bereikt.
De duizelingwekkendheid van het thema heeft me lang doen aarzelen te reageren. Toch waag ik het erop. Omdat ik Onbehagen niet alleen boeiend en prikkelend vind, maar ook in sommige opzichten eenzijdig en fatalistisch. En op de autobiografische inbedding na: erg abstract (hoezeer dat laatste ook wel weer sterk is).
Om de kracht van Heijne's betoog goed te laten uitkomen, geef ik eerst uitvoerig de hoofdlijnen weer. Dan schets ik kort het essay van Freud. Vervolgens ga ik dieper in op beide teksten.
Ik kan alleen maar hopen dat mijn echec eveneens een paar vruchtbare ideeën bevat.
Inhoud
Inleiding
Heijne
Freud
Populisme
Diversiteit
Economie en ecologie
Wetenschap, technologie en mensbeeld
Militarisme en terrorisme
Voorbij Freud
Appendices
Noten
Download dit boekje gratis als PDF - klik hier en dan op Het bestand is door mij gescand op virussen en is veilig. |
Inleiding ▲
De filosofen Frank Meester en Coen Simon vroegen auteur, opiniemaker en latere winnaar van de P. C. Hooft-prijs Bas Heijne "onze beschaving op de sofa te [...] leggen". Het idee was dit te ondernemen met Freuds beroemde verhandeling Das Unbehagen in der Kultur (1930) in het achterhoofd, "om zo een nieuw licht te werpen op de economie van de lust". Ook met een knipoog natuurlijk een onmogelijke opdracht, zeker in het bestek van een essay. Het getuigt dus van lef de handschoen op te pakken en een 'mislukking' leek gegarandeerd. Het was de kunst een inspirerende mislukking uit de pen te krijgen. Dat heeft Heijne met verve bereikt.
De duizelingwekkendheid van het thema heeft me lang doen aarzelen te reageren. Toch waag ik het erop. Omdat ik Onbehagen niet alleen boeiend en prikkelend vind, maar ook in sommige opzichten eenzijdig en fatalistisch. En op de autobiografische inbedding na: erg abstract (hoezeer dat laatste ook wel weer sterk is).
Om de kracht van Heijne's betoog goed te laten uitkomen, geef ik eerst uitvoerig de hoofdlijnen weer. Dan schets ik kort het essay van Freud. Vervolgens ga ik dieper in op beide teksten.
Ik kan alleen maar hopen dat mijn echec eveneens een paar vruchtbare ideeën bevat.