| Lees ook: 1. De comeback van Jodenhaat 2. Staaltjes Jodenhaat van Dieudonné 3. Het linkse activisme, Dieudonné en antisemitisme 4. Het abjecte netwerk van Dieudonné |
Tariq Ramadan knoopt een praatje aan met Dieudonné en Alain Soral in de wandelgangen van een congres van de Franse moslim-koepel UOIF op 11-12 april 2009 in Le Bourget (Seine-Saint-Denis).
De internationaal bekende, omstreden[1] en onder moslims populaire prediker en schrijver Tariq Ramadan werd in 2009 ontslagen als - zo heette het informeel - "bruggenbouwer" in Rotterdam, waar hij werkte voor de gemeente en de Erasmus Universiteit. Het ontslag had een goede reden: Ramadan was (en is nog steeds) verbonden aan de Iraanse propagandazender PressTV; vrolijk bleef zijn hoofd verschijnen in zijn talkshow "Islam & Life" terwijl in Teheran protesterende studenten door het regiem werden vermoord en gemarteld. In Rotterdam werd Ramadan geacht diverse bevolkingsgroepen dichter bij elkaar te brengen. Niet tot ieders genoegen[1b]. Zoals bekend is hij de zoon van Saïd Ramadan, die in 1961 in Zwitserland met financiële steun uit Saoedi-Arabië het Centre islamique de Genève oprichtte. Volgens de islamkenner Antoine Sfeir is Saïd Ramadan "een van de belangrijkste architecten van de hergroepering van de Moslimbroederschap in het buitenland na 1954" en lijdt het "geen enkele twijfel" dat ook Tariq tot de moslimbroeders behoort.
In november 2012 won Ramadan zijn rechtszaak tegen het ontslag - waartegen een heel rijtje (voornamelijk linkse) intellectuelen trouwens in het geweer was gekomen - en mocht hij qua eerherstel een schadevergoeding innen. Sindsdien is het in ons land stil rond zijn persoon. Maar vorige maand dook zijn naam weer op, in het artikel "De quenelle of waarom cabaretier Dieudonné de Franse elite tart", door Ellen van de Bovenkamp op de site Closer van de antropoloog Martijn de Koning. Van de Bovenkamp: "Er zijn veel parallellen tussen de verkettering van Dieudonné en het woelige parcours van islamoloog Tariq Ramadan." Een verbijsterende uitspraak uit de mond van een bewonderaar van Ramadan die bezig is met een proefschrift over hem. Wie kennis heeft genomen van de diepgaande Jodenhaat en het abjecte netwerk van Dieudonné, zou nooit of te nimmer iemand die zij waardeert zo in verband brengen met deze gif verspreidende cabaretier. Maar helaas: Van de Bovenkamp presteert het Dieudonné's optreden te vergoelijken en dan is haar opmerking opeens te plaatsen. Hieronder zal ik laten zien dat Van de Bovenkamp méér gelijk heeft dan haar, naar ik hoop, lief is: niet alleen Ramadans "woelige parcours" doet denken aan Dieudonné (en diens kompaan Alain Soral), er zijn helaas pijnlijk veel andere "parallellen".
Verwelkoming van de quenelle
Op 19 december j.l.schreef Ramadan "glimlachend" een lofzang op de quenelle op Facebook, die binnen de kortste keren zo'n 7000 likes kreeg en meer dan 500 reacties. Toevallig diezelfde dag zou op France Inter tv een zoveelste staaltje Jodenhaat van Dieudonné worden belicht[2], maar dat wist Ramadan waarschijnlijk niet, toen hij op Facebook het door de cabaretier populair gemaakte gebaar - 'steek'm in je reet' annex ondergrondse Hitlergroet - verdedigde tegen aantijgingen van antisemitisme, die hij "ongezonde propaganda" noemt: de aantijgingen, wel te verstaan... Na een aarzeling omdat het gebaar van oorsprong nogal vulgair is, waardeerde hij de "mobiliserende kracht" ervan. De betekenis is volgens hem louter "beschouw ons niet als imbecielen, we laten ons niet manipuleren!" En die boodschap moet tegen de "bedriegers in de politiek" worden herhaald tot hij wordt gehoord, aldus Ramadan. Dankbaar plaatste Dieudonné de steunbetuiging op zijn eigen Facebook.
Na kritische geluiden over deze actie, besloot Ramadan zich nader te verklaren (zie video). Hij stelt nu dat "voor een grote meerderheid" de quenelle een protest is tegen de "elite" en een "politieke klasse", c.q. tegen een politiek die in toenemende mate wordt gekleurd door de visie van extreemrechts. Die groep mensen zal zich terecht niet laten manipuleren of op andere gedachten laten brengen, meent hij. Slechts in een kleine minderheid van de gevallen wordt het gebaar in zijn ogen gebruikt niet om een politieke klasse te hekelen of de politiek van Israël, maar als uiting van antisemitisme. Dat keurt hij af als iets dat niet mag bestaan en onislamitisch is.
Je zou er bijna (een beetje verveeld) ja en amen op zeggen, zoals op zoveel op het eerste gehoor niet onredelijk klinkende betogen van de prediker. Maar wacht even... waarom gaat Ramadan er domweg aan voorbij dat de quenelle uit de koker komt van een vehemente antisemiet (Dieudonné) en mede wordt gepromoot door een andere notoire Jodenhater (Soral)? Waarom is dat voor hem geen reden de groet klip en klaar als fout te bestempelen en het deel van zijn publiek dat te weinig weet over de afzenders van het gebaar uit de droom te helpen? Dieudonné en Soral zijn nota bene al vele jaren dikke mik met extreemrechts (Front National, holocaust-ontkenners en katholieke fascisten), waartegen de quenelle volgens Ramadan een vorm van protest zou zijn! Soral verspreidde vorig jaar een foto van hemzelf, 'quenellerend' voor het holocaust-monument in Berlijn[3] (foto rechtsboven). Ramadan weet verder ongetwijfeld dat voor Dieudonné en Soral "elite" synoniem is met "Joods complot". En: waarom in eerste instantie de volkomen kritiekloze omarming van de geste op Facebook door deze invloedrijke moslim, die vloeiend Frans spreekt en die - hoewel in Frankrijk bepaald niet welkom - het maatschappelijk debat aldaar, zoals over de quenelle en haar geestelijke vaders, op de voet volgt?Affaire Patrick Cohen en Frédéric Taddeï
Ramadan prijst de "moed" van Taddeï. De gang van zaken is volgens hem een blijk van de in Frankrijk door "politieke beslissingen" beknotte vrijheid van meningsuiting en van de media. Ook in deze reactie is het meest opmerkelijke een saillant aspect dat Ramadan niet onder de aandacht brengt. Betreffende Cohens ingrijpen 'grapte'[2] Dieudonné eind vorig jaar met zoveel woorden dat het jammer was dat de gaskamers dit niet hadden voorkomen. Alleen dit al laat zien dat er weinig mis was met het oordeelsvermogen van Cohen, nog afgezien van de al eerder gebleken rabiate Jodenhaat van Dieudonné. En het grote nummer dat Ramadan maakt van de transfer van Taddeï ("absoluut ongelofelijk") als een "zeer ernstige" inbreuk van de vrijheid van expressie in een "Frankrijk dat verraad pleegt aan zijn waarden", met een accent op de rol van Cohen, klinkt niet alleen vreselijk hypocriet uit de mond van de man die zijn best deed een uitvoering van Voltaire's toneelstuk "Mahomet" in Genève in 1993 te laten afblazen, het doet ook denken aan zijn aanval op "Joodse intellectuelen" in 2003.
'Alomtegenwoordige' Joodse intellectuelen
In hetzelfde jaar, op 1 december, veroorzaakte Dieudonné voor de eerste keer opschudding met een 'antizionistische' dan wel antisemitische grap in een van zijn shows: verkleed als orthodox Joods uitziende Israëlische soldaat bracht hij de Hitlergroet, uitroepend "Isra-heil" of iets dergelijks. Wel had hij een jaar eerder de Joden in een interview al een "sekte" en een "fraude" genoemd, zelfs de "ergste" in de geschiedenis, "omdat het de eerste was".
Door zijn geruchtmakende aanklacht in 2003 heeft Ramadan ongetwijfeld een deel van zijn publiek meer ontvankelijk gemaakt voor de boodschap van Dieudonné (en Soral), of dat nu zijn bedoeling was of niet. Wel moet ik erbij zeggen[5] dat ik de polemiek van Ramadan zowel inhoudelijk als qua pennenstrijd tot op zekere hoogte verdedigbaar vind, in tegenstelling tot veel uitlatingen van Dieudonné. Maar Ramadans spookbeeld van alomtegenwoordige Joden blijft toch unheimisch hangen en roept nare reminiscenties op. Ook al geeft zelfs de rechtse (wellicht Joodse) auteur Manfred Gerstenfeld aan dat in Frankrijk Joden relatief veel functies bekleden in de media.
Met Dieudonné en Soral op UOIF-congres
Alain Soral en Dieudonné lanceerden - het woord is van Ramadan - hun Liste antisioniste (zie video) op een congres van de Franse moslim-koepel UOIF op 11-12 april 2009 in Le Bourget. Ramadan, die daar ook was, maakte in de wandelgangen een praatje met ze (zie foto bovenaan). Na kritiek hierop, beweerde hij dat hij niks wist van de lancering; hij maakt niet duidelijk of hem wel bekend was dat zij werkten aan een antizionistische partij. Ook een woordvoerder van de UOIF stelde dat men van de lancering op het congres niet op de hoogte was. Ik ben zo vrij dat weinig geloofwaardig te vinden. Hoe dan ook: op die datum was Dieudonné al minstens vijf keer gerechtelijk veroordeeld wegens antisemitisme. Kort ervoor had hij in Frankrijk een schandaal veroorzaakt door op het toneel de 'vader der holocaust-ontkenners' Robert Faurisson een prijs uit te reiken, die werd aangedragen door iemand in een gestreept concentratiekamp-pakje met een gele Jodenster. Dat Soral een antisemiet is, was toen ook allang gebleken. Niettemin gunde Ramadan ze dus een foto-momentje met zijn bekende en bij velen geliefde kop aan de start van hun politieke campagne. Need I say more? Maar laat ik er toch wat dieper op in gaan.Met een aantal van Dieudonné's "interventies", zoals Ramadan ze eufemistisch noemt, is hij het zowel inhoudelijk als qua vorm oneens, schrijft hij. Maar hij zal Deudonné's recht op vrije expressie blijven verdedigen en gelooft in het debat om te wijzen op vergissingen en fouten. Alweer, genoeg mooie woorden om zijn fans in slaap te sussen, echter...
a. Ramadan zegt verder dat hij in 2005 herhaaldelijk heeft gesteld dat men Dieudonné niet van antisemitisme kon betichten, omdat hij proces na proces was vrijgesproken. Maar de kwestie is natuurlijk een andere, namelijk of Ramadan inmiddels - april 2009 dus - vindt dat Dieudonné een antisemiet is. Daarover zwijgt hij in alle talen.
b. Dit schrijnt des te meer, omdat hij zich wel moeite geeft uitdrukkelijk te stellen dat hij nooit en te nimmer een toenadering tot extreemrechts gerechtvaardigd zal achten, "waarvan de ideologie en politieke projecten een antithese vormen van waar ik voor sta".
Het is dus evident[6] dat hij het blatante antisemitisme van Dieudonné ook in 2009 nog verdoezelt, in plaats van het te onderkennen, te benoemen en minstens even scherp te veroordelen als toenadering tot extreemrechts. Een toenadering die nota bene door Dieudonné en Soral wordt belichaamd, maar ook daarover geen verwijt van Ramadan aan hun adres.
Tot op het moment van dit schrijven heb ik zo'n harde benoeming en verwerping uit de mond van Ramadan nergens aangetroffen. Als een lezer van mijn artikel me op dit punt kan aanvullen, hoor ik het graag.
'De inheemsen van de republiek' en de rellen van 2005
Omdat diverse Nederlandse commentatoren waarschuwen voor een heilloze
en massale krachtenbundeling in de slipstream van Dieudonné - Bas Heijne: "brisante
mix", Nelleke Noordervliet: "revolutie van het ressentiment" en anderen[7] - besteed ik veel aandacht aan het volgende.Tariq Ramadan was spreker op een serie bijeenkomsten "Printemps des Quartiers" ("Lente van de Buurten", c.q. met name de voorsteden waar veel immigranten leven) in december 2011 en begin 2012 in onder meer Bagnolet, Lyon, Lille en Marseille. Hij deelde het podium met onder anderen Houria Bouteldja van Parti des Indigènes de la République (IR), mensen van het Collectif des musulmans de France (CMF, nauw betrokken bij IR) en de schrijver Marc-Édouard Nabe. De Arabische Lente werd gekoppeld aan de ernstige rellen in Frankrijk in 2005[8], waarbij 9000 auto's in brand werden gestoken en ruim honderd politieagenten werden verwond: in de aanloop van deze bijeenkomsten publiceerden Franse trotskisten het pamflet "2012: pour un printemps des quartiers populaires!" - ondertekend door Ramadan, Bouteldja en anderen -, waarin staat[9]: "Wat ons betreft, onze energie en inspiratie puttend uit de opstand in de buurten in 2005, uit de strijd voor werkelijke gelijkheid, uit het revolutionaire elan van de mensen in de Arabische wereld en het gevecht van het Palestijnse volk voor zijn rechten, uit de exemplarische bewegingen in Afrika [...], weigeren wij ons een toekomst voor te stellen in de vorm van een rechts-liberale, racistische veiligheidsstaat of van een links bewind van boekhouders." Ook in 2007 was Ramadan present op een IR-manifestatie.
In de beginfase van IR, opgericht in januari 2005 - met wortels in het verzet tegen het verbod op de hoofddoek op scholen in 2004 -, verleende Ramadan waarschijnlijk al zijn medewerking: de eerste petitie van de beweging verscheen op de site Oumma.com, die volgens een anti-islamblog in nauw contact stond met Ramadan, vast staat dat er veel teksten van zijn hand worden geplaatst. De organisatie, die zich keert tegen racisme, discriminatie en sociaaleconomische uitsluiting van Fransen van buitenlandse komaf of omdat ze moslim zijn, kreeg steun uit de (uiterst) linkse hoek (zie ook de lange lijst ondertekenaars van de petitie), zoals antiglobalisten, trotskisten, syndicalisten, Groenen, tegenstanders van het verbod op religieuze symbolen op scholen, het voornoemde CMF (dat volgens Le Nouvel Observateur "dicht bij Tariq Ramadan" staat), het antiracistische MRAP en La Ligue des droits de l'Homme - veelal op persoonlijke titel: linksen waren heftig verdeeld over de IR. De Duitse commentator Jürg Altwegg bracht de beweging in verband met de rellen van 2005, hoewel hij waarschuwde voor een directe causale verklaring. IR noemt zich "antizionistisch" en steunde in elk geval in 2009 Hamas en "andere krachten van het verzetsleger". Ze beschuldigt de Franse staat ervan immigranten in het land nog steeds op koloniale wijze te behandelen. Israël wordt gezien als een koloniale staat met betrekking tot de Palestijnen. Altwegg beschouwt ideologen "rondom Tariq Ramadan" als wegbereiders voor een "intifada" tegen het hoofddoekverbod op scholen.
Dat deze beeldvorming ook 'op straat' leeft, blijkt uit een onderzoek van Femke Kaulingfreks, aangehaald door Hassan Bahara in zijn artikel over Dieudonné in De Groene Amsterdammer: "In haar onderzoekstijd (2009) was er een gewapend conflict tussen Israël en de Palestijnen. De jongeren in Grigny vereenzelvigden zich met de belaagde Palestijnen, het islamitische broedervolk. Zoals Palestijnen worden onderdrukt door Israël, zo voelen jongeren uit Grigny zich onderdrukt door de Franse staat, vertelden ze Kaulingfreks. De identificering gaat zelfs zo ver dat ze hun geïsoleerde banlieue vergelijken met bezet Palestijns gebied." Volgens Kaulingfreks geloofden de jongeren verder erg in complottheorieën: een machtige Joodse lobby zou Israël steunen en in West-Europa moslims doen benadelen ten opzichte van autochtonen en Joden. Ze waarderen Dieudonné omdat hij dit hekelt, maar het staat bij hen niet op de voorgrond, hun antisemitisme is vooral een bijproduct van sociaaleconomische uitsluiting, denkt Kaulingfreks met de socioloog Didier Lapeyronnie. Volgens Altwegg hadden de rellen in 2005 geen antisemitische impuls[10].
Over de rellen heeft Tariq Ramadan zich uitgelaten in Le Monde. Hij spreekt weliswaar van "onwettige middelen", maar beweert tegelijk dat de jongeren uit de "getto's" zodanig sociaaleconomisch en psychologisch zijn "gemarginaliseerd" dat ze zich "niet anders dan aangetrokken konden voelen" tot het verhaal van "literalisten"[11] [lees: vooral salafisten; K] of radicalen, die verkondigden dat alleen een (gewelddadige) "confrontatie van identiteiten" iets zou uithalen. In dit licht is "hun geweld helaas begrijpelijk", meent hij. Er ietwat omineus aan toevoegend dat de geschiedenis de partijen die reageren door slechts met harde hand de status quo te herstellen en verzuimen het debat aan te gaan over gelijke kansen, goedschiks of kwaadschiks zal leren "te delen". Er waren overigens ook (uiterst) linksen die min of meer sympathiseerden met de relschoppers, zoals Ramadans gezworen tegenstander Caroline Fourest en de criminoloog Hugues Lagrange[12]. Fourest keerde zich net als Ramadan - maar om deels verschillende redenen - tegen een fatwa van de moslim-koepel UOIF die de jongeren opriep te stoppen met de vernielingen, een geluid dat volgens Fourest de jeugd trouwens nauwelijks bereikte.
IR-gezicht Houria Bouteldja[13] heeft zich expliciet achter Hamas en Hezbollah geschaard. In 2012 stelde ze dat in de volksbuurten een "homoseksuele leefwijze" niet bestond; in een talkshow van Frédéric Taddeï (zie hierboven) maakte ze daarvan dat in die wijken "homoseksuele praktijken" weliswaar kunnen voorkomen, maar dat die seksuele geaardheid niet als "identiteit" wordt getoond. Dit doet nogal denken aan Sorals kijk op homoseksualiteit. Hoe dit ook zij: IR behoort tot de weinige linkse groepen die Dieudonné op dit moment steunen.
Ook Marc-Édouard Nabe is een controversiële figuur. Volgens sommigen, zoals LICRA, ventileert hij Jodenhaat, maar Nabe won de aangespannen rechtszaak. Nabe is de peetvader van een kind van Taddeï. In een talkshow van de laatste verdedigde hij de aanslagen van 9/11 door Osama Bin Laden c.s. Hij keert zich wel fel tegen "samenzweringsdenkers" als Soral en Dieudonné, die geloven dat 9/11 een opzetje van Israël en de VS was.
Opmerkelijk genoeg betoont Tariq Ramadan zich omtrent de "inheemsen van de republiek" en de rellen van 2005 veel militanter dan Alain Soral, die de boze jongeren "idioten" uit "vaderloze gezinnen" achtte, zonder enige zinvolle politieke motivatie, en ze aanspoort braaf de maatschappelijke ladder te beklimmen. Merk ook nogmaals op dat de UOIF, waarmee Soral goed door een deur kan, de jongeren juist maande in te binden (zie ook hier). En dat het frappant is dat zowel uiterst linksen als Jean-Marie Le Pen Dieudonné niet beschouwen als een revolutionaire wegbereider. Dit alles schijnt in ons land nauwelijks te worden waargenomen.
'Alqudsisme' als tegenpool van radicaal zionisme
Demonstranten op de Al-Quds Day in Londen op 21 augustus 2011. Op het gele hesje staat het embleem van de reli-fascistische Hezbollah ('Partij van Allah'), de door Iran gegrondveste militante beweging in Libanon.
"Islam & Life", Ramadans praatprogramma voor het Iraanse PressTV, van 10 augustus 2012 was getiteld "Hoe belangrijk is de internationale Al-Quds Dag voor de eenheid van moslims?" Een spreekstem in de intro: "De Palestijnse zaak is een niet te betwisten streven, gedeeld door bijna alle moslims ter wereld, ongeacht hun verscheidenheid qua nationaliteit, taal en religieuze stroming. Hun collectieve verlangen Al-Quds [i.e. Jeruzalem, letterlijk 'het heilige'; K] en Palestina [c.q. Israël; K] te bevrijden van de zionisten overstijgt alle verschillen tussen hen". Kortom: Tariq Ramadan verspreidt voluit de Iraanse propaganda gericht op een wereldwijde vereniging en mobilisatie van moslims tegen het voortbestaan van Israël, met Jeruzalem als speerpunt.
Al-Quds Dag werd door Khomeini himself in het jaar van zijn revolutie, 1979, ingesteld als feestdag op de derde vrijdag van de Ramadan. Dat het oogmerk was en is: de verwijdering van Israël op de grondslag die kort na de Tweede Wereldoorlog is erkend door de Verenigde Naties, staat buiten kijf. Op de Jeruzalem Dag van 21 augustus 2011 in Londen, riepen twee prominente sprekers, onder wie een afgevaardigde van het extremistische Hizb ut-Tahrir, onomwonden op tot het beginnen van een oorlog tegen Israël vanuit de buurlanden.
Dat het streven van Khomeini op z'n minst symbolisch springlevend is, bleek bijvoorbeeld tijdens de Arabische Lente in Egypte op een campagne-bijeenkomst van kandidaat-president Morsi. De menigte scandeerde daar: "Miljoenen martelaren marcheren naar Jeruzalem! Beroof alle Joden van hun slaap! Kom op, liefhebbers van het martelaarschap, jullie zijn allen Hamas!" Wel wordt in de wikipedia opgemerkt dat in Iran de dag (gelukkig) bij jongeren weinig leeft[14].
Ik munt in dit verband de term "alqudsisme" als de islamitische tegenhanger van het Joodse absolutistische "zionisme" en definieer het als "de pan-islamitische beweging gericht op het heroveren van Jeruzalem in het bijzonder en Israël in het algemeen". Zowel felle zionisten als alqudsisten wensen een ongedeeld Jeruzalem als hoofdstad van een Israël of Palestina onder hun controle. Beide militante bewegingen zijn een levensgroot deel van het 'eeuwig onoplosbare probleem'. Dat geldt bijvoorbeeld in hoge mate voor het radicale zionisme van "counter-jihadisten" als Geert Wilders, die op een congres in Jeruzalem op uitnodiging van de extreemrechtse Israëliër Arieh Eldad in 2008 heeft gezegd: "Wij allen dragen Jeruzalem in ons bloed, in onze genen. De aanvallen van moslimterroristen op Israël zijn een aanval op de hele westerse wereld"; en die Eldad steunt in zijn streven naar deportatie van moslims naar Jordanië. Maar ook het gebleken alqudsisme van Tariq Ramadan moet men zonder mitsen en maren aanwijzen als een essentieel obstakel voor een enigszins kansrijk vredesproces gericht op een Palestijnse staat en een gedeeld Jeruzalem. Zoals over zoveel netelige kwesties, hult Ramadan zich aangaande het bestaansrecht van Israël in wollige frasen[5]. Ik val de - linkse, Israëls illegale nederzettingen afwijzende - Mitchell Cohen graag bij in zijn knappe duiding van Ramadans woorden en daden op dit explosieve terrein.
Banden met Iran
Behalve dat ik het veelzeggend vind dat de arbeid voor een propagandazender van de Iraanse ayatollah's Ramadan kennelijk zo goed bevalt, dat hij er nu al zo'n zes jaar zijn medewerking aan verleent, wijs ik op twee mogelijke sporen van verdergaande contacten, die echter via internet moeilijk nader zijn te onderzoeken. Beschouw deze paragraaf dus als een speculatief intermezzo voor de aardigheid.
Tariq Ramadan ontkende tegen Le Temps in 2010 ook maar iets te weten van de aanwezigheid van Abdulrahman bij PressTV. Hij zei dat hij nog nooit van hem had gehoord. Sterker: hij stelde dat er niemand met die naam een positie had bij PressTV. Dat laatste is aantoonbaar onjuist: Abdulrahman werkte er tot juni 2009. Ramadan trad in januari 2007 aan als adviseur bij PressTV en begon er in april 2008 zijn programma "Islam & Life". Het is dus goed denkbaar dat Tariq Ramadan via Belfield bij PressTV is beland.
Wie meent dat dit een onwaarschijnlijk verhaal is omdat Saoedi-Arabië, geldschieter van het centrum in Genève, Irans aartsvijand is, moet bedenken dat er sprake was van grote wederzijdse bewondering tussen Khomeini en hooggeplaatste moslimbroeders[15c].
2. In "Islam & Life" van 14 december 2012 praatte Ramadan met zijn studiogast Amir De Martino (foto rechts) over de vraag of islam en democratie samen gaan. Hun antwoord was: ja, kijk maar naar Iran! De in 1987 tot de islam bekeerde Italiaan Marco De Martino, die zich sindsdien Amir noemt, maakte deel uit (zie ook hier in combinatie met hier) van een van de varianten van het fascisme, de zogenaamde 'Derde Positie' - in 1940 expliciet verkondigd door Benito Mussolini. Als pedagoog ("educational officer") aan het Islamic Centre of England opereert of opereerde hij als handlanger van het Iraanse regiem; Engelse schoolklassen komen bij dit instituut langs om te leren over de islam. De Martino organiseerde volgens een artikel in La Stampa (2007) de warme banden
tussen de club Neturei Karta van verknipte antizionistische charedische
Joden en de toenmalige president Mahmoud Ahmadinejad; hij zegt 'sceptisch' te zijn
over de holocaust. In een eerdere blog opper ik de mogelijkheid van een connectie tussen Saïd Ramadan en de eveneens voor het Iraanse regiem propaganda makende vader van Marco, Luigi Ammar de Martino. De netwerken smedende fascist Albert Huber alias Ahmed Huber bekeerde zich in het Centre islamique de Genève van Saïd Ramadan tot de islam. Het kan zijn dat Luigi de Martino direct contact heeft gehad met Huber (zo groot is het wereldje van tot de islam bekeerde fascisten in Europa niet), of anders via Claudio Mutti alias Omar Amin Mutti.
Overeenkomsten met Soral en Dieudonné - conclusie
In de wikipedia staat een handig lijstje van opvattingen van de rood-bruine activist Alain Soral. Het is opmerkelijk dat bijna al zijn standpunten sterk lijken[16] op soortgelijke ideeën van Tariq Ramadan. Het gaat om:
- verwerping van Westers feminisme, met haar nadruk op volstrekt gelijke rechten voor de vrouw en een in geen enkel opzicht dominante rol van de man[17];
- afkeuring van het tonen van homoseksualiteit als identiteit[1b];
- zware kritiek op de media: overtuiging dat Joden buitensporig veel invloed hebben in de sfeer van de media; verwerping van de celebrity-cultuur, damesbladen die de vrouw tot object maken;
- obsessieve kritiek op de VS en Israël; antizionisme; visie op het Arabisch-Israëlisch conflict; kortom: alqudsisme[18];
- hoge achting voor islamitische waarden;
- afwijzing van communitarisme[19];
- bewondering voor Iran.
- Beide mannen ontkennen antisemitisch te zijn. Beiden kunnen in dat opzicht niet overtuigen, wegens hun daden - het bagatelliseren (Ramadan) of ontkennen (Soral) van de evident antisemitische lading van de quenelle, het hameren op het in hun ogen op last van Joodse intellectuelen beknotten van de vrijheid van meningsuiting in Frankrijk, de buitenproportionele gerichtheid op fout beleid en dito praktijken van Israël, het samenwerken met (directe medestanders van) Hamas en Hezbollah.[20]
Zijn er eigenlijk wezenlijke geschilpunten, sinds Soral in 2009 het Front National verliet omdat hij moslims niet als een bedreiging ziet, eerder als bondgenoten? Ik noem er enkele die ik niet wil wegpoetsen:
A. Ramadan heeft Soral er in 2012 van beticht in een "delirium" te verkeren wat betreft het geloven in een "conspiration généralisée" (lastig te vertalen, zeg: algemene, wijdverspreide samenzwering). Goed, Ramadan gaat dus niet mee in alle ins en outs van Sorals (en wellicht ook Dieudonné's) complottheorieën omtrent een Joodse wereldheerschappij achter de schermen. Dat is mooi, maar bedenk daar wel bij dat de visie van Soral en Dieudonné dermate krankjorum en alomvattend is, dat het afstand nemen van het "generale" karakter ervan beslist niet noodzakelijk inhoudt dat je er niet ten dele - en te ver - in meegaat[21].
B. Soral heeft Ramadan bestempeld als iemand die de elite aanvalt, maar zich intussen zelf, als kosmopolitisch lid van de jet set, nestelt in diezelfde elite. Iemand bovendien die samenwerkt met het regiem van Qatar, dat (gast)arbeiders zeer slecht behandelt.
C. Zoals ik hierboven al aangaf, zijn Soral en Dieudonné wat betreft het mobiliseren van hun achterban voor stevige acties of oproer danig minder militant dan Ramadan.
Er zullen vast nog andere verschillen zijn, maar de overeenkomsten springen veel meer in het oog[16].
Mijn inspanningen zijn er dan ook op gericht te helpen voorkomen dat deze prediker in ons land ooit nog voet aan de grond krijgt - figuurlijk uiteraard, ik ben niet voor een inreisverbod of inperking van zijn vrijheid van meningsuiting.
< Vorige deel
Noten
[1] Malek Boutih, ex-directeur van de organisatie SOS Racisme, noemde Ramadan in 2006 ronduit een "fascist" na een lang gesprek met hem. Caroline Fourest betoogt in haar boek Frère Tariq: Discours, stratégie et méthode de Tariq Ramadan (2004) dat Ramadan in lezingen op cassette, die in trek zijn bij zijn achterban, veel radicalere uitspraken doet dan in de pers. Paul Berman schreef een lang, uiterst kritisch en lezenswaard essay over hem: "Who's Afraid of Tariq Ramadan?" (2007). Een goed overzicht biedt het artikel "40 redenen waarom Tariq Ramadan een reactionair is" (2007) van Yves Coleman.
Zie ook mijn blognotities: "Tariq Ramadan en Al-Qaradawi's fatwa's", "Tariq Ramadan & Amir De Martino: Iran is democratie", "Gay Krant ontmaskert Ramadan" en "Umar Mirza en de context van de koran".
[1b] Bijvoorbeeld in Vrij Nederland verscheen het artikel "Tariq Ramadan: Vredestichter of fundamentalist?" van Robert van de Griend en stelde Stephan Sanders in zijn column "Verkeerde kant" bij het ontslag van Ramadan, dat hij nooit aangenomen had mogen worden vanwege zijn opvatting dat homoseksualiteit een "storing" is - en dat de verdediging van Ramadan door Groen links daarom een gotspe was.
Overigens heeft Ramadan de herenliefde zelfs in verband gebracht met "bestialiteit". In een lezing op cassette zegt hij over homoseksualiteit: "Cet acte-là pousse l'homme vers quelque chose qui s'apparente à de la bestialité", aldus Caroline Fourest in Frère Tariq. Een - erg beroerde - Nederlandse vertaling van deze passage op cassette nummer 38 van de serie "Questions Actuelles" is: "de redenen [verbod op homoseksualiteit in de koran; K] die worden genoemd, in relatie tot seksualiteit, in relatie tot sodomie, is het inderdaad wat dat vertegenwoordigt dat... een daad op het niveau van de seksualiteit zelf, het is helemaal niet, alles wat verbonden is met genot wordt ons toegestaan, alles wat verbonden is met de seksuele daad wordt ons toegestaan, maar die daad maakt de mens en zet hem aan tot iets dat lijkt op een daad van bestialiteit en dat moet vermeden worden". Aangezien Ramadan niet kan bedoelen dat de "seksuele daad" in het algemeen vermeden moet worden wegens een gelijkenis met bestialiteit, moet hij qua bestialiteit hier wel specifiek doelen op de homoseksuele geslachtsdaad.
[2] Zie hier: "Tu vois, lui, si le vent tourne, je ne suis pas sûr qu’il ait le temps de faire sa valise. Quand je l’entends parler, Patrick Cohen, je me dis, tu vois, les chambres à gaz... Dommage". Zie ook dit stuk in Haaretz.
[3] Het monument is volgens Soral gebouwd "om de Berlijnse bevolking, het grootste slachtoffer van de oorlog, te vernederen". Veel gerespecteerde commentatoren in Frankrijk zijn het erover eens dat Soral is bezeten door Jodenhaat.
[4] Caroline Fourest heeft de journalistieke stijl van Taddeï terecht veroordeeld als zijnde het verspreiden van "desinformatie", betogend dat zeker een journalist die werkt voor de publieke omroep de plicht heeft achtergrond en context van wat hij onder de aandacht brengt te onderzoeken en te belichten. Uiteraard kreeg zij daar weer kritiek op, zelfs van voorzitter Alain Jakubowicz van LICRA.
[5] In zijn aanklacht tegen de "Joodse intellectuelen" maakt Ramadan nadrukkelijk een onderscheid tussen antisemitisme, dat hij afwijst, en antizionisme. Maar zoals bekend doen Soral en Dieudonné dat ook, dus dat zegt op zichzelf heel weinig. Het komt aan op de daad naar het woord voegen. Toch vermeld ik hier even een verdediging van Ramadan op het punt van antisemitisme door de linkse Joodse publicist Richard Silverstein, die verder hier zelfs betoogt dat Ramadan geen antizionist zou zijn en Israël slechts een mooie toekomst toewenst met gelijke rechten voor Joden en moslims. Ik geloof echter Ramadan op dit punt, zoals op zovele, niet op zijn retoriek - wat Silverstein wel doet. Zie mijn paragraaf hierboven over Ramadans promotie van Al-Quds Dag. En zie het uitstekende artikel "A message to the Left: Israel has the right to exist" (Mitchell Cohen geïnterviewd door Elisabetta Ambrosi, Reset Doc, 11 maart 2008) over Ramadans ongeloofwaardige opstelling ten aanzien van het bestaansrecht van Israël.
Zelfs Rita Verdonk was trouwens (in 2007) positief over Ramadan, maar de kwaliteit van haar oordeelsvermogen is bekend.
Wat betreft het wegkijken van antisemitisme kreeg Ramadan veel kritiek toen hij Mohamed Merah, die bij een Joodse school in Toulouse in 2012 een rabbijn en zes kinderen vermoordde, in een wollige reactie totaal geen antisemitisch motief toeschreef (zie ook hier).
[6] Zie ook het artikel "T. Ramadan avec Dieudonné et Soral: vers l'antisémitisme?" (door Albert Herszkowicz, Memorial98, 20 april 2009). De auteur gelooft er niets van dat Ramadan niet op de hoogte was van de lancering van de antizionistische partij op het UOIF-congres. Hij wijst erop dat het sjiitische centrum Zahra-France, waar de oprichter van de partij, Yahia Gouasmi, de scepter zwaait, ongetwijfeld geld krijgt van Iran en een vriendschappelijk interview met Le Pen had uitgezonden ter gelegenheid van de 30ste verjaardag van de Iraanse revolutie. Dus Zahra-France heeft een en ander gemeen met het Islamic Centre of England van Amir de Martino. Gouasmi is verdacht geweest van een moordaanslag op een tegenstander van de Iraanse regering, wat doet denken aan Belfield (zie hierboven).
Herszkowicz vindt dat Ramadan zich belachelijk maakt met zijn opmerking dat in 2005 Dieudonné alle processen tegen hem had gewonnen; "parce que Dieudonné à été condamné deux fois dont l’une pour une interview au Journal du Dimanche en 2004. Il y associait les Juifs à des 'négriers reconvertis dans la banque, le spectacle et l'action terroriste' qui auraient fondé des empires et des fortunes sur la traite des noirs. Il fut condamné pour 'provocation à la discrimination, à la haine ou à la violence raciale ou religieuse'. Surtout depuis 2005 Dieudonné a radicalisé son propos antisémite et négationniste [...]."
Voorts brengt de auteur antisemitische opmerkingen over Joden van Soral op tv in herinnering en merkt op dat Soral zelfs aan zijn vertrek bij Front National een antisemitische draai wist te geven. Uit die toedracht blijkt overigens dat Soral Marine Le Pen - in tegenstelling tot Bruno Gollnisch die hij zeer prijst - als een soort medeplichtige ziet van het verwerpelijke "Empire", wat onder meer zou blijken uit haar opstelling ten aanzien van de oorlog in Gaza en haar bevoordelen van de Joodse Sulzer boven Soral als FN-kandidaat voor Île-de-France.
Toegevoegd 8 februari 2014: Marine Le Pen lijkt nu een strategische lijn te kiezen die niet zo ver meer af staat van die van Soral. Op advies van buitenland-specialist Aymeric Chauprade, gedoodverfd leider van de EU-fractie, kiest ze voor samenwerking met Iran en oppositie tegen Saoedi-Arabië, waarbij ze kennelijk alleen het laatste land als gangmaker van "islamisme" beschouwt en een beroep doet op "gematigde moslim-patriotten" om dit Saoedische islamisme te bestrijden. Chauprade schijnt (een ander raakpunt met Soral en Dieudonné) te opperen dat 9/11 het werk van de VS was.
[7] Zie ook Stephan Sanders: "die groeimarkt, die blijft daar liggen als een uitgehongerd dier, en hij wil gevoed worden"; Bart Schut: "we zullen iedere gematigde stem in ons land hard nodig hebben om de spectaculaire comeback van het antisemitisme het hoofd te kunnen bieden"; Ellen van de Bovenkamp: "als we blijven vasthouden aan folkloriseren, bevoogden en verpolderen wordt de kans steeds groter dat ook hier iemand zin krijgt om een quenelle uit te delen"; Ephimenco: "wat ik echt schokkend vond is zijn publiek. Je hoort die mannen en vrouwen vreselijk hard lachen, met vette en uitdruipende kelen. Je hoort de mix van drassig fijn stof uit hun longen sissen. Ze lachen niet omdat Dieudonné grappig is maar omdat Dieudonné weer over joden begint. Maakt niet uit wat of hoe, als het maar over die 'smouzen' gaat. Meer dan de komiek zelf is het gros van zijn publiek diep antisemitisch. Om bang van te worden."
[8] Aanleiding voor de rellen was zoals bekend de tragische dood van Zyed Benna in een transformatorhuisje in Clichy-sous-Bois (Seine-Saint-Denis) op 27 oktober 2005, waar hij zich probeerde te onttrekken aan arrestatie na een achtervolging. Getuige een beslissing van een rechter in september vorig jaar, zijn er aanwijzingen dat de politieagenten hier nalatig zijn geweest met betrekking tot Benna's levensgevaarlijke positie.
[9] Hier: "Pour notre part, puisant notre énergie et notre inspiration dans la révolte des quartiers en 2005, dans les luttes pour l'égalité réelle, dans l'élan révolutionnaire des peuples du monde arabe et la lutte du peuple palestinien pour ses droits, dans les mobilisations exemplaires en Afrique, à Mayotte et celles des «Indignés» de la Grèce aux Etats-Unis, de l'Espagne au Chili, nous refusons de n'imaginer le futur que sous la forme d'une droite libérale, sécuritaire et raciste ou sous celle d'une gauche gestionnaire d'un ordre admis."
[10] En Altwegg eindigt zijn analyse zelfs met een optimistische noot: de revolte als mogelijk begin van een verbeterde integratie en als grondslag voor een nieuwe republiek. Met dit laatste maakt hij zijn betrekking van de rellen op het revolutionaire verleden van Frankrijk rond, wellicht een beetje geforceerd.
[11] Het mag verbazen dat Ramadan in dit stuk "literalisten", waarmee hij doorgaans salafisten bedoelt (hij beschouwt zichzelf al iemand die het salafisme reformeert door het aan te passen aan de moderne context), noemt als factor bij het ontstaan van de rellen. Elders maakt hij er juist ernstig bezwaar tegen de rellen te "islamiseren" en stelt hij dat de oorzaken louter sociaaleconomisch zijn.
[12] Voor een uiterst rechtse analyse van de rellen verwijs ik naar: "The Autumn 2005 Riots in France" (door Manfred Gerstenfeld, Jerusalem Center for Public Affairs, 1 februari 2006). Een zeer linkse visie is: "Les 'intégristes de la République' et les émeutes de novembre" (door François Gèze, LDH Toulon, maart 2006).
[13] Een andere opmerking van haar tegen Taddeï die de nodige opschudding veroorzaakte, was dat "wij" - ze doelde op de bevolking van de voorsteden - de blanke Fransen, om ze een naam te geven, "souchiens" noemen. Dit klinkt veel Fransen in de oren als "lager dan honden" (denk ook aan sous-chef), maar Bouteldja hield vol dat het is afgeleid van "français de souche": van Franse afstamming of "van de Franse stam". Sommige commentatoren achten dit een van de blijken van 'racisme tegen blanken' waaraan Bouteldja een stem zou geven. Ook Alain Soral viel haar hierop aan (zie video).
[14] Wikipedia: "Many Iranians under the age of 30 continue to participate in Quds Day events; however, recent rallies have not shown a proportionate percentage of participation by young Iranians, with many Iranian students saying that the Arab-Israeli conflict has "nothing to do with us."
[15a] Tariq Ramadan et l’Iran: quels liens?
Door Stéphane Bussard, Le Temps, 2 februari 2010
[15b] An American Terrorist
He’s an assassin who fled the country. Could he help Washington now?
Door Ira Silverman, The New Yorker, 5 augustus 2002
[15c] Zoals aangetoond door Elad Altman in "The Brotherhood and the Shiite Question" (2009).
[16] Vergelijk de observaties van de politicoloog Haoues Seniguer. Hij wijst er tevens op dat Ramadan zich nooit klip en klaar van Soral heeft gedistantieerd.
[17] Ramadan schreef een voorwoord bij een bundel fatwa's van Qaradawi's European Council for Fatwa and Research, waarin een reeks vrouwen-onderdrukkende leefregels was opgenomen. Om onbekende redenen zag de UOIF uiteindelijk af van publicatie in Frankrijk of in de Franse taal.
[18] In de vorige aflevering van deze serie blogs ga ik (in de tweede noot) wat betreft de herovering van Jeruzalem - en eindtijdgekte - in op het boek Jérusalem dans le Coran (2012) van sjeik Imran Hussein (Frans: Hosein), dat wordt aangeprezen op de site van Alain Soral en aan welks auteur Soral veel aandacht geeft.
[19] Wel wijst Caroline Fourest er op dat de verwerping van communitarisme door Ramadan geenszins inhoudt dat hij moslims niet juist bij uitstek aanspreekt op hun identiteit als moslim en dus als lid van de islamitische gemeenschap (oemma). Ook hier is zijn discours dubbelzinnig. Echter ook Alain Soral prijst waarden van de islam, zoals het man- en vrouwbeeld. Bij de laatste ligt echter de nadruk op nationalisme als dragende identiteit, wat bij Ramadan voor zover ik weet ontbreekt.
[20] Haoues Seniguer (zie ook noot[16]) tekent voorts terecht aan dat Tariq Ramadan nooit de antisemitische boutates van sjeik Yusuf al-Qaradawi als zodanig heeft benoemd en bekritiseerd.
[21] Naast de affaire van de volgens Ramadan in de media 'alomtegenwoordige' Joodse intellectuelen, geeft het geen vertrouwen dat Ramadan een voorwoord schreef voor een hagiografie van Yasser Arafat die werd geannoteerd en van een nawoord voorzien door de complotgek Thierry Meyssan, die behoort tot het netwerk van Dieudonné en Soral. En zie noot[20].
Disclaimer: mijn Frans is verre van perfect. Mocht ik worden gewezen op onnauwkeurigheden, dan zal ik die graag rechtzetten. Hetzelfde geldt voor andere foutjes, waar een lang artikel als dit zeker niet vrij van zal zijn. Het stuk is 8 en 9 februari op een paar punten iets aangevuld en gecorrigeerd.
Later toegevoegd:
French hatred of Jews goes far beyond Muslim anti-Semitism, says U.K. author [of The French Intifada]Door Daniella Peled, Haaretz, 18 februari 2014
Boek The French Intifada; The Long War Between France and its Arabs
Andrew Hussey, Faber and Faber Inc., 464 pagina's, verwacht 22 april 2014
[...] As much as unemployment, economic stagnation, and social deprivation exacerbate the ongoing turmoil in the banlieues, the root of the problem lies elsewhere: in the continuing fallout from Europe's colonial era.[...] The French Intifada shows that the defining conflict of the twenty-first century will not be between Islam and the West but between two dramatically different experiences of the world - the colonizers and the colonized.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten