Gevlucht in de leugens van de politiek

Niets is wat het is rond Ayaan Hirsi Ali en het grootste raadsel blijft zij zelf. De arme vluchteling uit een levensgevaarlijk oorlogsgebied blijkt een soort jonkvrouw uit een bemiddelde clan te zijn, comfortabel levend in ballingschap. Maar juist in haar ware entourage huist het geweld. Ayaan is besneden (ook in het ziekenhuis een misdaad) en weggeschonken (ook met satijnen dwang maakt dit een meisje tot een ding).

Op de valreep voegt Ayaan zich niet bij haar opgedrongen echtgenoot en liegt zij zich behendig Nederland in. Liegen moet zij wel, want ons land is niet het gastvrije oord dat het pretendeert te zijn. Een vrouw die weg wil uit haar familie omdat zij besneden is en uitgehuwelijkt, maakt ook vandaag geen kans asiel te krijgen. Onze "gastarbeiders" waren economische vluchtelingen, destijds welkom omdat het bedrijfsleven ze nodig had (en zo zal het binnenkort weer gaan).

Later komt de vrouw die niet vlucht waarvoor zij vlucht, naar een gastvrij land dat ongastvrij is, tot de conclusie dat ook de machinaties van haar familie niet het geweld vormen dat zij ontwijkt; de bron van de vrouwenonderdrukking die zij aan den lijve heeft ondervonden, is de islam. Maar is het hekelen van het geloof misschien een uitvlucht voor het walgen van de daden van ouders, van een familietraditie waaraan zij ondanks alles een groot deel van haar trots ontleent? Dan is het een sarcastische lotsbeschikking, dat Ayaan inmiddels naar het leven wordt gestaan door mensen van vlees en bloed, terwijl zij verkozen heeft geen personen, maar hun godsdienst aan te vallen.

In linkse kringen beland, waar feminisme als iets vanzelfsprekends wordt beleden, ontdekt Ayaan dat menig progressieveling vrouwenbesnijdenis goedpraat uit zogenaamd respect voor culturele eigenheid. Ayaan zoekt haar toevlucht bij de VVD. Geheel volgens de regels van een patriarchale clan, is het een vrouw (Nelie Smit-Kroes) die zich achter de schermen over haar ontfermt en zijn het mannen (Gerrit Zalm en Jozias van Aartsen) die haar officieel inzegenen en bescherming bieden.

Aan de VVD-top biecht Ayaan haar verzonnen vluchtverhaal en veranderde naam op. Men checkt tot de IND aan toe of dit vroeg of laat problemen kan geven. Ayaan verneemt dat zij zich geen zorgen hoeft te maken. Ook via de media is Ayaan open over haar leugens. Overigens had ze haar naam veranderd om onvindbaar te blijven voor haar familie, zegt ze - eerwraak dreigde. Die noodzakelijke anonimiteit transformeert zich desalniettemin tot ultieme zichtbaarheid voor het oog van de camera.

Als VVD-Kamerlid stemt Ayaan in met wetgeving die een valse naam als grond aanmerkt voor het intrekken van het Nederlanderschap. Later zal zij de minister van Vreemdelingenzaken (Rita Verdonk) publiekelijk duidelijk maken dat zij het met die wetgeving hartgrondig oneens is.

Met de cineast en Allahbasher Theo van Gogh maakt Ayaan een korte film (Submission), die het beeld oproept dat moslims de Koran er bij hun vrouwen zweepslagsgewijs inranselen. De film werkt voorspelbaar als een rode lap op het publiek dat er volgens de makers door tot rede zal worden gebracht.

Mohammed B. denkt een heldendaad te verrichten en pleegt een laffe moord.

Ayaan duikt onder, verdwijnt nagenoeg van het politieke toneel, maar beheerst de sfeer in de VVD als nooit tevoren.

De minister van Vreemdelingenzaken beweert dat zij staat voor het zonder aanzien des persoons uitvoeren van de regels. Maar voor ijzeren Rita Ayaan het Nederlanderschap "vooralsnog" ontneemt, is zij al jaren op de hoogte van haar valse naam. Zolang de leugen niet aan de grote klok hangt, voegt de minister zich actief naar de klassenjustitie van haar politieke vrienden - de columniste Ebru Umar, door Verdonk ontboden wegens een pamflet over Ayaans onwaarheden, kreeg van de minister te horen: "ik weet het en eigenlijk glijdt het gewoon weer van me af".

Maar dat Ayaan Verdonk openlijk, eerst door de telefoon van de meeluisterende schrijver Leon de Winter en later via de media, kritiseert ("Taïda Pasic moet ondanks haar leugens asiel krijgen, net zoals ik"), dát doet Rita's bloed koken. De niets onthullende onthullingen van een televisieprogramma (Zembla herkauwt het vluchtverhaal en de achternaam van Ayaan) en de judaskus van een xenofobe supporter van Ayaan (Nawijns Kamervragen) vormen voor Verdonk de welkome aanleiding voor een wraakoefening annex imagoboost in haar campagne om VVD-leider te worden.

De woordvoerders van CDA, VVD en D66 proberen in een elf uur durend Kamerdebat met Verdonk het volk en zichzelf ervan te overtuigen, dat zij de handelwijze van de minister afkeuren en dat zij vinden dat de naam van Nederland als gastvrij (zie hierboven) en ruimdenkend land te grabbel is gegooid. Maar in hun motie keuren zij het beleid van Verdonk niet af. Geenszins het intact blijven van de nationaliteit van Ayaan, maar het intact blijven van het kabinet-Balkende is wat bij alle commotie vast staat. En inderdaad, wat zou men zich zorgen maken over de reputatie van Nederland in de ogen van het Amerika van George Bush (zie hieronder).

In hetzelfde debat barst ook de oppositie van verontwaardiging over het optreden van Verdonk. Om vervolgens het tactisch steunen van een motie van de regeringscoalitie, in de hoop diezelfde coalitie juist daarmee zoveel mogelijk te beschadigen, te laten prevaleren boven de enige geloofwaardige actie: het klip en klaar eisen van het vertrek van de ongeloofwaardige minister van Vreemdelingenzaken.

Moslims die Verdonk wel kunnen schieten, danken de minister op hun blote knieën.

Naar eigen zeggen verbijsterd en treurig door het verlies van haar Nederlanderschap, verklaart Ayaan dat zij "dol is op Rita".

De Humanistische Omroep zendt de documentaire "Ik ben Ayaan" uit, een terugblik op Ayaans jaren in Nederland. Op een gezellige avond onder vrienden is er vrolijke bezorgdheid over Ayaans intrede in de Tweede Kamer, die "slangenkuil". Maar pas op, Ayaan zal blijken de grootste slang te zijn!, lacht het gezelschap, Ayaan zelf het hardst.

Ayaan heeft furore gemaakt door te verkondigen dat de islam als zodanig op belangrijke punten onverenigbaar is met de liberale rechtsstaat; een standpunt dat hout snijdt (kan de islam zonder de sharia?) en grote moed vereist.
Na haar periode in Nederland wordt zij warm welkom geheten door een natie, waar van denktank tot president wordt benadrukt dat niet de islam zelve het gevaar vormt, maar dat extremisten die hun geloof misbruiken de rechtsstaat bedreigen.

Bij wijze van voorlopig-finale paradox, nestelt Ayaan, strijdster voor mensenrechten, zich in het nauw met de regering Bush verweven American Enterprise Institute (AEI). Bush en de zijnen worden door Amnesty International en een commissie van de Verenigde Naties beschuldigd van martelpraktijken en andere mensenrechtenschendingen in de oorlog tegen de onmenselijke moslimfundamentalisten.
Lynne Cheney, de vrouw van Amerika’s vice-president, is senior fellow van de AEI en prominent lid van een anti-feministische vrouwenorganisatie (Independent Women’s Forum), die een campagne is gestart tegen de "mythe" dat huiselijk geweld tegen vrouwen wijd verbreid is[*].

Is de circel rond? De mysterieuze jonkvrouw uit Afrika hoort weer bij een clan waarbinnen huiselijk geweld tegen vrouwen wel het laatste is dat men een thema van belang acht. Ze zal er haar boek Shortcut to enlightenment (werktitel) voltooien. De titel zou ook die van haar biografie kunnen zijn; het verhaal van een gekrenkte en trotse, rechtlijnige en dubbelzinnige vrouw, die zich van onzichtbaar lijdend voorwerp opwerkt tot bespeelster van schijnwerpers. Om haar heen voltrekt zich luidruchtig de maskering van het démasqué der politiek. In een wereld waar niemand zegt wat hij zegt, zij het haar gegund ongrijpbaar te blijven[**].

Noten

[*] Zie het artikel "Anti-Feminist Ad Campaign Launched on Campus" door Vera Haller (31 januari 2005):

[**] Dit stuk dateert van voor de val van het kabinet Balkenende-II na een door D66 gesteunde motie van afkeuring (van het beleid van Rita Verdonk).
Niet verdisconteerd is dus dat enkele weken na bovenstaande verwikkelingen Hirsi Ali haar handtekening zette onder een verklaring:
- waarin gesteld wordt dat zij loog, toen zij in Zembla stelde dat ze bij haar asielaanvraag had gelogen over haar naam;
- en waaruit zou blijken dat uitgerekend leden van de familieclan die zij was ontvlucht - wegens het ontduiken van het gedwongen huwelijk en angst voor eerwraak - zo vriendelijk waren geweest te verzekeren dat de naam "Hirsi Ali" de facto geen valse naam was en is.
(De inkt van de handtekening was overigens nog niet droog, toen Ayaan, in NOVA, met zoveel woorden vertelde dat ook deze jongste verklaring een leugen was: ze zou dus hebben gelogen dat ze had gelogen dat ze had gelogen).